Easter has always been a magical time of year. When we were kids, school would close just before the holiday, and the very next day we’d start packing for the village. That feeling — the excitement, the freedom, the joy of being reunited with all the neighborhood kids — felt like the beginning of summer, the very first chapter. Every Easter gifted us memories that would stay forever.
The week leading up to Easter was full of joy and movement. We played endlessly with our cousins and friends, went to church in the evenings, and helped with the preparations. Conversations flowed everywhere — with friends, with grandparents telling old stories, uncles joking around, and even while doing small jobs in the fields, as nature also had its needs this time of year. It was a week of togetherness, anticipation, and beautiful tradition.
And then came Easter Sunday — the big day. We would gather early at the house where the feast would take place. Around 6:30 am, the fire was lit to roast the lamb — a proud Greek tradition that takes hours of care and attention. By 8:00, the lamb was turning slowly over the fire, and we’d start setting up tables, chairs, speakers, laptops — everything a proper village celebration needs. Around 9:00, we’d make the first coffees as the village slowly woke up.
Neighbors would pass by and greet us with a smile: “Christos Anesti!” — “Alithos o Kyrios!” Many would walk in without hesitation, ready for a friendly chat.
“What did you eat yesterday?”
“How was the Resurrection service?”
“Who’s coming today?”
“Did you manage to clean around the olive trees?”
Simple questions — full of care, connection, and heart.
Slowly, more people would arrive — family, friends, familiar faces. The first appetizers and drinks appeared early — beer, wine, ouzo — along with laughter, smiles, and stories. Relatives from Athens or other cities we hadn’t seen in months came back home, and the joy of reunion was always real and deep.
When the time came to remove the lamb from the fire, the moment turned into a ritual. Everyone had an opinion. Everyone had advice. People shouted friendly instructions to whoever was in charge, like a yearly performance we all knew by heart.
Then we would all sit down to eat. Years ago, our grandparents sat at that table too. In recent years, their chairs are empty, and their absence is deeply felt — though in many ways, their presence still surrounds us.
Thankfully, the spirit of tradition lives on — through the hearts and hands of our parents. Dimitris and Sofia were always the soul of these moments. They showed us what love really means. What it means to open your home and your heart to others. What it means to care about every little detail. Thanks to them, the table was always full — not only with food, but with warmth. They kept our family traditions alive, and all we try to do now… is to live up to their example. For everything they’ve done — we are endlessly grateful.
After the meal, a sweet silence would settle in, followed by music and dancing — kalamatiana, nisiotika, tsamika, zeibekika. Traditional Greek rhythms echoing through the courtyard.
All day long, people came and went. Some stopped by for a drink, a dance, a quick hello, and then moved on. We did the same — the whole village became one big, joyful celebration.
Later in the afternoon came the sweets and the classic Greek coffee. We’d sit back, smile, and talk about how beautiful the day had been — and how we’d do it all again next year. The older ones would retreat for some rest, while the younger ones would head to another house, where the party often continued into the early hours of Monday morning.
This is Easter at Yapapi — and in so many villages across Greece. A day of joy, of love, of real connection. A free, open-hearted celebration where we talk, laugh, eat, drink, and dance as one.
It was in moments like these that the first conversations about olive oil began. Small chats, around the table or by the fire, that planted the seed for what would one day become Yapapi.
Beautiful moments — past, present, and still to come.
And one day, we hope you’ll join us — at the table, around the fire, beneath the olive trees.
Wishing you a joyful Easter and a blessed Resurrection,
with love from all of us at Yapapi.
______________________________________________________
[Ελληνικά]
Το Πάσχα στο Yapapi: Εκεί που η Οικογένεια, η Παράδοση και τα Όνειρα Σμίγουν
Το Πάσχα ήταν πάντα μια μαγική στιγμή του χρόνου. Όταν ήμασταν παιδιά, το σχολείο έκλεινε λίγο πριν τις γιορτές και την επόμενη κιόλας μέρα ετοιμάζαμε τα πράγματά μας για το χωριό. Εκείνο το συναίσθημα — η ανυπομονησία, η ελευθερία, η χαρά να ξαναβρίσκεσαι με όλα τα παιδιά του χωριού — ήταν η αρχή του καλοκαιριού, το πρώτο του κεφάλαιο. Κάθε Πάσχα μας χάριζε αναμνήσεις που μένουν για πάντα.
Η εβδομάδα πριν το Πάσχα ήταν γεμάτη χαρά και κίνηση. Παίζαμε ασταμάτητα με τα ξαδέρφια και τους φίλους μας, πηγαίναμε το βράδυ στην εκκλησία, και βοηθούσαμε στις ετοιμασίες. Συζητήσεις παντού — με φίλους, ιστορίες από τον παππού και τη γιαγιά, πειράγματα από θείους, αλλά και λίγες δουλειές στα χωράφια που πάντα χρειάζονται αυτή την εποχή. Ήταν μια εβδομάδα συντροφικότητας, προσμονής και παράδοσης.
Και μετά έφτανε η Κυριακή του Πάσχα — η μεγάλη μέρα. Μαζευόμασταν από νωρίς το πρωί στο σπίτι όπου θα γινόταν το γλέντι. Κατά τις 6:30 άναβε η φωτιά για να ψηθεί το αρνί, το οποίο στην Ελλάδα είναι παράδοση και απαιτεί ώρες προετοιμασίας και φροντίδας. Στις 8:00 το αρνί γύριζε πάνω στη φωτιά κι εμείς στρώναμε τραπέζια, καρέκλες, ηχεία, λάπτοπ — όλα όσα χρειάζεται ένα σωστό γλέντι στο χωριό. Στις 9:00 ετοιμάζαμε τους πρώτους καφέδες κι άρχιζε να ξυπνάει το χωριό.
Γείτονες περνούσαν από την πόρτα και σταματούσαν για να μας καλημερίσουν: «Χριστός Ανέστη!» — «Αληθώς ο Κύριος!» Έμπαιναν μέσα μόνοι τους, έτοιμοι για κουβέντα. «Τι κάνατε εχθές; Τι φάγατε; Πώς ήταν η Ανάσταση; Ποιους περιμένουμε σήμερα; Κόψατε τα χορτάρια στις ελιές;» Ερωτήσεις απλές, καθημερινές, αλλά γεμάτες αγάπη και νοιάξιμο.
Σιγά σιγά έρχονταν κι άλλοι — οικογένεια, φίλοι, γνωστοί. Από νωρίς έβγαιναν οι πρώτοι μεζέδες και τα ποτά — μπύρες, κρασί, ούζο — και μαζί τα χαμόγελα, οι ιστορίες και τα γέλια. Έρχονταν συγγενείς από την Αθήνα ή από μακριά, που είχαμε να τους δούμε καιρό. Η συγκίνηση ήταν πάντα μεγάλη.
Όταν ερχόταν η ώρα να βγάλουμε το αρνί από τη σούβλα, όλη η διαδικασία γινόταν μια ξεχωριστή τελετή. Όλοι ήξεραν και φώναζαν στον «υπεύθυνο» πώς πρέπει να το κάνει, σαν έθιμο που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο.
Και μετά, το φαγητό. Όλοι μαζί στο τραπέζι — παλιά καθόταν μαζί μας ο παππούς κι η γιαγιά. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι πια εδώ, αλλά η απουσία τους είναι αισθητή και η παρουσία τους παραμένει πάντα δίπλα μας.
Ευτυχώς όμως, η φλόγα της παράδοσης δεν έσβησε. Ο μπαμπάς Δημήτρης και η μαμά Σοφία στάθηκαν πάντα η ψυχή αυτών των στιγμών. Αυτοί μας έδειξαν τι σημαίνει αγάπη, τι σημαίνει να ανοίγεις το σπίτι και την καρδιά σου, τι σημαίνει να έχεις μεράκι για κάθε λεπτομέρεια. Χάρη σε αυτούς, το τραπέζι ήταν πάντα στρωμένο όχι μόνο με φαγητό, αλλά και με ζεστασιά. Κρατούν την παράδοση ζωντανή, και εμείς απλώς προσπαθούμε να τους μοιάσουμε. Τους ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά.
Μετά το φαγητό, απλώνεται για λίγο μια γλυκιά σιγή, ακολουθεί μουσική και χορός — καλαματιανά, νησιώτικα, τσάμικα, ζεϊμπέκικα.
Όλη μέρα ο κόσμος πηγαινοέρχεται. Άλλοι έρχονται για μια μπύρα, ένα γεια, ένα χορό και φεύγουν. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Όλο το χωριό γίνεται ένα μεγάλο, ενιαίο γλέντι.
Πιο αργά έρχονται τα γλυκά και ο ελληνικός, παραδοσιακός καφές. Λέμε μεταξύ μας πόσο όμορφα περάσαμε, και πως του χρόνου θα το κάνουμε ξανά. Οι πιο μεγάλοι αποσύρονται και οι πιο νέοι συνεχίζουν το γλέντι σε κάποιο άλλο σπίτι, συχνά μέχρι να ξημερώσει η Δευτέρα.
Έτσι κυλάει το Πάσχα στο Yapapi — και σε τόσα χωριά της Ελλάδας. Μια μέρα χαράς, αγάπης και επικοινωνίας. Μια μέρα ανοιχτή, ελεύθερη, που όλοι μιλάμε, γελάμε, τρώμε, πίνουμε και χορεύουμε μαζί. Σε τέτοιες συναντήσεις γεννήθηκαν και οι πρώτες συζητήσεις για το λάδι. Κουβέντες που, χωρίς να το καταλάβω, φύτεψαν το όνειρο για το Yapapi.
Όμορφες στιγμές, που έγιναν, γίνονται και θα γίνονται.
Και κάποια μέρα, σας περιμένουμε όλους — να καθίσουμε μαζί στο τραπέζι, γύρω από τη φωτιά, κάτω από τις ελιές.
Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα σε όλους,
με αγάπη από το Yapapi.